Hoofdstuk 3: Therapie van ANO – SKS

Moraal
Benaderingen voor de behandeling van ANO-SKS
Een eclectische, sociaal-cognitieve gedragstherapeutische articulatietherapie (ESCGAT)

Preview samenvatting (3 van de 23 pagina's)

Hoofdstuk 3: Therapie van ANO – SKS
 Met deze tabel kijk je naar de kinderen.
 Als je dit begrijpt, kijk je op de juiste manier naar het kind!
Wat hiervan onthouden?
Kinderen met SKS  het is fonologie OF taal OF spraakmotorisch.
Als je het kind gaat testen: het belangrijkste element is CONSISTENTIE.
Als het kind helemaal geen SK produceert, moet je de motoriek ook gaan nakijken. Misschien heeft
ze geen geheugen opgebouwd.
 VFO + AFS  je ziet een consistent probleem. Je stelt een ast patroon vast in het taalgedrag
(vb. ze gaan de ‘ch’ stoppen met ‘k’  altijd vervangen door klanken op dezelfde
articulatieplaats).
 IFS + SOD  je ziet geen patroon. Het is een inconsistent foutenpatroon (vb. ze zegt de ene
keer ‘peest’ en de andere keer ‘beest).
o Heel vaak vermoeden we hieraan een onderliggend spraakmotorisch probleem.
o We vermoeden dat IFS + SOD een associatiestoornis zijn: het is 1 type. De
ontwikkeling van het ene geeft het andere tot gevolg.
 D – SKS  t.h.v. de spieruitvoering loopt het mis.
 S – SKS  puur organisch probleem (vb. schisis, interdentaliteit)

Moraal  niet zo belangrijk!
‘Elke cliënt heeft recht op de beste behandeling’
 ‘Kan het beter?’  Want je bent er nooit van overtuigd dat je de beste behandeling geeft.
 Vragen die je jezelf moet stellen (therapeutische vragen):
o ‘Wat ga ik behandelen?
o Hoe ga ik dat doen? Welke methode?
o Waarom doe ik het?
o Hoeveel behandelingen geef ik? Kom ik er wel met 1x / week therapie? …
HET KRITISCHE IS BELANGRIJK ALS THERAPEUT!!!!
Elke cliënt heeft recht op het beste bewijs van behandeling dat we gebruiken om beslissingen te
nemen voor patiënten.
Einddoel ANO-SKS: “persoon gebruikt de juiste SK in spontane spraak, bij het communiceren,
volgens zijn eigen sociolinguïstische cultuur”.
 De patiënt moet in staat zijn om met SK te communiceren.
De methoden en technieken voor het wijzigen van articulatie zijn op verschillende manieren te
ordenen, maar vertrekken altijd vanuit 3 standpunten:
1. Ze geven weer wat ze moeten doen en wat er geleerd moet worden + hoe men dat gaat
doen en hoe men gaat leren
2. Smalspectrumbenaderingen = sommigen richten zich enkel op een bepaalde fase van de
behandeling (vb. hoe transfereren naar dagelijkse spreeksituaties).
Breedspectrumbenaderingen = anderen beschrijven volledig wat ze moeten doen, hoe en
waarom. Ze geven een volledige benadering (zonder het aanpakken van cognitieve en
emotionele reacties).
3. Praktijkgerichte – empirisch onderzochte benaderingen = ze berusten op een goed
doordachte theorie + quasi – experimenteel onderzoek naar de effecten ervan.
Praktijkgerichte niet – empirisch onderzochte benaderingen = benaderingen die wel
theoretisch gefundeerd werden, maar hierover gebeurde geen empirisch effectonderzoek.
Benaderingen waarover geen gefundeerde theorie kan gegeven worden, zijn dwaalwegen (doe –
maar – watbenaderingen).
De methoden en technieken waartoe wij ons beperken moeten telkens:
Een invloed uitoefenen op de behandelmethode
Vanuit historisch standpunt belangrijk zijn
Regelmatig gebruikt worden door therapeuten en gerapporteerd worden in de literatuur
Waarover voldoende theoretische en empirische verklaring aan gegeven worst. Benaderingen voor de behandeling van ANO-SKS
Dit boekje werd gebruikt door logopedisten vroeger.
Het was een boek met veel oefeningen voor het correct articuleren
Ze leerden gewoon door te imiteren en altijd voor de spiegel oefenen:
kaak -, lip -, tong – en verhemelteoefeningen
klank correct uitspreken
klank oefenen in nonsenssyllaben
‘tippetappetoppe’
woorden, zinnen
teksten
Helemaal niet theoretisch onderbouwd.
 Er is ook geen sprake van een methodiek voor de behandeling van articulatiestoornissen.
o Er ontbreekt:
 een verantwoording over de opbouw
 effectonderzoek
 hoe en waarom van de oefeningen
 Articulatietherapie wordt hier eerder gezien als dictie – dril (wat nu soms nog wordt
gebruikt, vooral bij volwassenen).
De 1e echte onderbouwde therapie =
De traditionele therapie volgens Charles Van Riper
= echte methodiek met veel specifieke technieken!
Charles van Riper = de pionier van de logopedische wetenschap.
Hij stotterde zelf.
Zijn 1e onderbouwde boek: Speech correction. Principles and methods
(1939,1986)
 = fundering van veel benaderingen die erop volgden.
 Hij zat er toen al knal op met het cybernetisch model.